Η Ιστορία του Tango είναι συναρπαστική και περίπλοκη. Είναι μία ιστορία συναισθημάτων και πολλών πολιτισμικών προσμίξεων.
Η γένεση του Tango οριοθετείται περίπου στα 1880, στην περιοχή του Ριο Δε Λα Πλάτα, στο Μπουένος Αιρες. Η επικρατέστερη των απόψεων υποστηρίζει ότι το Tango είναι κράμα πολλών διαφορετικών ρυθμών, μεταξύ των οποίων ο ισπανοκουβανέζικος ρυθμός Habanera, η Milonga της αργεντινής υπαίθρου, ο νέγρικος χορός candombe και τα ανδαλουσιάνικα Tangos.
Το Tango αν και γεννήθηκε για να εκφράσει τα απελπισμένα αισθήματα των απόκληρων της κοινωνίας είναι εκτός από την θλίψη, την νοσταλγία, την ανασφάλεια, το πάθος για μια καλύτερη ζωή και την απελπισία είναι μουσική, είναι χορός, είναι τραγούδι.
Στην ιστορία του καθένα από τα τρία αυτά στοιχεία είχε άλλοτε μεγαλύτερη και άλλοτε μικρότερη βαρύτητα.
Στην πρώτη περίοδο του Tango, η οποία οριοθετείται μεταξύ 1900-1915, επικρατούν κυρίως οι χαρούμενοι ρυθμοί, όπως ο ρυθμός της Milonga (El Choclo, το πρώτο Tango milonga από τον Angel Villoldo), ο χορός ήταν έντονος και αισθησιακός. Συναντάμε κυρίως ορχηστρικά και λιγότερο τραγουδιστά Tangos.
Κατά τη δεύτερη περίοδο του Tango (1917-1935), συντελούνται αρκετές αλλαγές, δεδομένου ότι η αργκό του λιμανιού και των παρανόμων, καθώς και οι προκλητικές και αισθησιακές κινήσεις του χορού δεν είναι αποδεκτές από την μεσαία τάξη, συν την εμφάνιση του Bandoneon, του κατεξοχήν μουσικού οργάνου του Tango, συν την διάδοση του Tango στο Παρίσι και στην Ευρώπη, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο, γεννάται η ανάγκη για την ύπαρξη μιας αγοράς Tango μουσικής και ηχογράφησής της.
Καταρχήν ο χορός γίνεται πιο ευπρεπής και μπαίνει σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με το τραγούδι, είναι η εποχή που δημιουργούνται οι τραγουδιστές - αστέρες με κορυφαίο τον Carlos Gardel, η προσωπολατρία του οποίου άγγιζε την υπερβολή, αν αναλογιστεί κανείς την έλλειψη των σημερινών μέσων μαζικής ενημέρωσης, και καταλαμβάνουν την Tango σκηνή, πράγμα το οποίο δεν ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο για τους χορευτές εκείνης της εποχής.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1920 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1930, ο χορός στο Buenos Aires γίνεται λιγότερο δημοφιλής σε σχέση με το τραγούδι. Η γενιά του ’40, ξεκινά το 1935, με μία νέα προσέγγιση του Tango. Το 1935, έτος το οποίο συμπίπτουν δύο γεγονότα εξαιρετικά μεγάλης σημασίας, το πρώτο είναι ο θάνατος του Carlos Gardel και το δεύτερο το ντεμπούτο της ορχήστρας του Juan D’ Arienzo στο καμπαρέ "Chantecler", ξεκινά η λεγόμενη χρυσή περίοδος του Tango, η οποία λήγει με την πτώση του Περόν το 1955.
Η ουσιαστική περίοδος κρίσης του Tango ξεκινά με την πτώση του Περόν το 1955. Το Tango καταδιώχθηκε από τις στρατιωτικές δικτατορίες που ακολουθήσανε. Ο αριθμός των 600 ορχηστρών που υπήρχανε επί εξουσίας Περόν μειώνεται δραματικά ιδιαίτερα κατά την περίοδο της σκληρότερης δικτατορίας που γνώρισε η Αργεντινή από καταβολής της, της δικτατορίας του Βιδέλα το 1974.
Χιλιάδες συλλήψεις, φυλακίσεις και εξαφανίσεις αντιφρονούντων. Μουσικοί και δημιουργοί του Tango, ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων, υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν τη χώρα. Το μεγαλύτερο ποσοστό των αυτοεξόριστων προσφύγων καταφεύγει στο Παρίσι όπου και ανατρέχει στις ρίζες του Tango, καθώς γεννάται η νοσταλγία για την πατρίδα, η θλίψη και ο πόνος της υποχρεωτικής εγκατάλειψης. Το Tango πολιτικοποιείται και γίνεται όργανο μιας αντιπολίτευσης που θέλει να δράσει δυναμικά στην αλλαγή της κοινωνίας.
Η μουσική παίζει πια τον κυρίαρχο ρόλο, το τραγούδι και ο χορός περνάνε σε δεύτερη μοίρα και η επίδραση της τζαζ οδηγεί στην γένεση του Tango Nuevo με κύριο εκπρόσωπό του τον Astor Piazzolla.
Η πτώση της στρατιωτικής χούντας στην Αργεντινή, στα 1983, οδήγησε στην αναγέννηση του Tango στο Μπουένος Άιρες. Μαρτυρίες εκείνης της εποχής καταγράφουν ότι η ατμόσφαιρα ήταν πολύ παράξενη.
Οι άνθρωποι ξυπνούσανε σαν από βαθύ λήθαργο και ήθελαν να κινηθούν γρήγορα και άμεσα. Αυτήν την περίοδο έρχεται πάλι στο προσκήνιο ο χορός, ο οποίος ορίζεται κυρίως από περίπλοκα βήματα και βαθιά συναισθήματα.
Ένας από τους σημαντικότερους δασκάλους αυτής της εποχής ήταν ο Antonio Todaro, ένας εξαιρετικά εμπνευσμένος χορευτής της παλιάς γενιάς. Η τεχνική του και τα βήματά του αποτελέσανε έμπνευση για τους μεγαλύτερους επαγγελματίες δασκάλους και χορευτές των ημερών μας.